มุละอิ เส้นทางเดินป่าประเทศพม่า

บันทึกการเดินทาง

วันที่ 15-16.06.19

มุลาอิ  ประเทศเมียนมา

สวัสดีครับ ทริปใหม่กันอีกแล้ว

คราวนี้ผมรับหน้าที่เป็นผู้จัดทริป

โดยเริ่มตั้งแต่หาสมาชิก คำนวนค่าใช้จ่ายต่อคน

ประสานงาน ติดต่อ นู่น นี่นั่น และอาหาร

คือ ทำแทบจะคนเดียว 

เพราะอยากลองทำ เพื่อเก็บเป็นประสบการณ์

จนแล้วจนรอด เราก็หาสมาชิกมาจนครบ

10 คน พอดิบพอดี รวมตัวผม

เอาล่ะเริ่มต้น คือเรานัดกันที่ปั๊ม ปตท. 

แถวๆสะพานควาย  เรานัดกันที่เวลา 4 ทุ่มตรง

ทุกคนมาค่อนข้างจะตรงเวลาดีมาก

แต่เราไม่ซีเรียสมาก เพราะการเดินทางยังอีกยาวไกล

แล้วก็มีคนที่จะขึ้นระหว่างทาง ที่อยุธยา อีก 3 ท่านครับผม

ค่าใช้จ่ายต่อคน อยู่ที่ประมาณ 2000 บาท

รวมทุกอย่างแล้วนะ  เราออกเดินทางในคืนวันศุกร์

และไปถึง จ.ตาก ในตอนเช้าประมาณ ตี 5

แล้วลุงจ่าก็ออกมาต้อนรับเรา 

แล้วให้เราเข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย

อาบน้ำ กินข้าวจัดของ ประมาณ 7 โมงเช้า

จะเริ่มออกเดินทางกัน วันนี้มีรถ 4 คัน ที่จะขึ้น

ยอดมูลาอิ ในวันนี้

ตอนนั้นดูท่าเหมือนจะไม่มีฝนแต่อย่างใด

เพราะลุงจ่าบอกว่าฝนไม่ตกมาเป็นเดือนแล้ว

พอออกไปได้ ซัก 10 กิโลแรก

ก็เริ่มสนุก ทางจากเป็นลูกรัง

ก็กลายเป็นดินแดง เละๆ

และไม่นาน รถคันแรกก็ติดหล่ม 

โดยหลุมที่ติด ตอนแรกคิดว่าจะหมู

แต่พอเอาจริง คือไม่หมูอย่างที่คิด

คนขับพม่าที่ชำนาญทางเลยบอกให้พวกเราเดิน

ขึ้นไปรอก่อน แล้วพวกเขาก็มาช่วยกันเอารถขึ้น

เพราะรถ 4 คัน ต้องรอไปพร้อมกัน จะได้ช่วยเหลือกันได้

จากนั้น เมื่อเอารถขึ้นได้ พอขับขึ้นเขาไปอีกไม่กี่เมตร 

รถตกร่องน้ำอีกแล้ว ด้วยความที่ ถนนมันเป็นเลน

เลยทำให้รถมันลื่นมาก

ตอนนี้นักท่องเที่ยว ทีเดินขึ้นไปตอนแรก

เห็นว่ารถไม่ขึ้นมาซักที ก็เลยทยอยกันเดินลงมาดู

ทีนี้ นักท่องเที่ยว ผู้ชายทั้งหมด ก็ต้องมาช่วย

พี่ๆชาวพม่าเอารถขึ้นด้วยแล้วล่ะ

และเริ่มรู้ชะตากรรมแล้ว ว่าเส้นทางข้างหน้า

มันไม่ง่าย เพราะนี่ผ่านมาแค่ 10 กว่ากิโลเท่านั้น

ยังเหลือระยะทางกว่า 30 กิโล ถึงจะถึงบนยอดเขา

และฝนก็ตกลงมาซ้ำในตอนที่เรากำลังเอารถขึ้น

ตอนนี้ ทุกคนต่างเปียกไปหมดละ เริ่มเอาของมีค่า

ฝากกันไว้ที่หน้ารถ  จากนั้นรถทุกคนต้องพันโซ่

เพื่อที่จะมีพื้นที่ตะกุยทางขึ้นไปได้มากขึ้น

แต่ด้วยความที่เขาชัน และทางก็เป็นเลน

มีรถ 1 คัน ที่เป็นระบบขับเคลื่อน 2 ล้อ

ไม่รอดครับผม รถพัง ต้องเอารถกลับไปเปลี่ยนที่ด้านล่าง

ในหมู่บ้านใหม่ เอารถคันใหม่ขึ้นมา

ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่า ราคา 800 ต่อคน ไป-กลับ

มันไม่แพงเลย ที่เค้าต้องพาเราขึ้นไป

คือมันลำบากมาก

เราถามลุงจ่าว่า ไปต่อได้มั๊ย หรือว่าต้องกลับ

ลุงจ่าบอก ไปได้ เราก็ อืม ไปได้ก็ไปได้

เพราะทุกคนต่างมาจากกรุงเทพ กันทั้งนั้น

จะมายอมแพ้อะไรง่ายๆได้ไง

ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาเที่ยงละ เรายังคงรอรถที่ไปเปลี่ยนต่อไป

จากนั้น  เวลาที่เรารอคอยก็มาถึง 

รถที่ไปเปลี่ยนมาแล้ว ทุกคนต่างดีใจ

ที่จะได้เดินทางกันต่อ 

แต่บอกไว้เลยว่านี่มันแค่น้ำจิ้ม

ยังมีโหดกว่านี้  ตอนนี้มีรถ 1 คันติดที่ร่องน้ำ

ที่ลึกเกือบเมตร แม่เจ้า ต้องระดมสมองช่วยกัน

เอาขึ้นมาให้ได้ คือติดแบบโหดจริง

แล้วรถต้องแรงจริงๆ 

ภาพมันยังติดตาอยู่เลย ว่า รถไม่น่าจะไปได้

แต่พี่ชาวพม่าขับเซียนมาก

เร่งกำลังแบบสุดๆ เพื่อเอารถไต่เขาขึ้น 

พาเราขึ้นไปจนได้  ตลอดทางคือเป็นทางชัน

และลื่นมาก ไม่ต้องถามถึงสัมภาระครับ

เพราะมันเปียกทั้งหมด เพราะฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เที่ยง

ยันเย็น ตกแบบหนักมาก  ยิ่งขึ้นสูง ยิ่งหนาว

จากตอนแรกที่มาคนละกลุ่ม คนละคัน

ตอนนี้ต้องร่วมแรงร่วมใจกัน เพื่อให้ทุกคันขึ้นไปถึงให้ได้

จนแล้วจนรอด ทั้งเดิน ทั้งดันรถ ทั้งลาก

จนตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้วก็ยังไม่ถึง

ทางที่ไม่คิดว่าจะไปได้ พี่พม่าใส่เต็มเหนี่ยม

หลุมลึกๆราวครึ่งเมตร พี่แกขับลงไปได้สบายๆ

ตั้งแต่เกิดมา ทางนี้คือโหดสุดในชีวิต

และเป็นทริปที่ทรหดสุดๆแล้ว

ตากฝนตั้งแต่เที่ยง จนถึงทุ่มนึง

พอตกเย็น ความหนาว และหมอกเริ่มมาเยือน

ทางเริ่มมองไม่เห็นอีกต่อไป

เพราะหมอกหนามาก ยิ่งสูงหมอกยิ่งจัด ลมยิ่งแรง

และในที่สุด มีรถ 1 คันไม่ได้ไปต่อ รถพังจร้า

ไม่ใช่คันที่ผมนั่ง แต่สัมภาระของผมดันอยู่ในรถคันนั้น

คือต้องทิ้งรถคันนั้นไว้ก่อน แล้วให้นักท่องเที่ยว

ขึ้นคันอื่นไป แล้วค่อยวนกลับมาขนถ่ายสัมภาระ

นับถือพี่เค้าจริงๆ  เรื่องสัมภาระ

เค้ายังขับลงมาเอาสัมภาระให้ เพราะมันไม่ง่ายเรย

มืดก็มืด ทางก็ชัน แล้วลองนึกสภาพ 

ว่าเคา้ต้องขับลงเขามา เอาสัมภาระให้ 

ท่ามกลางทางที่เล็กฝนตก และลื่ชันขนาดนั้น

ยังงงอยู่เค้ากลับรถได้ยังไงวะ

ทางมันแคบมาก เป็นไหล่เขา

รถคันของผม ขึ้นมาถึงตอน 1 ทุมครึ่ง 

ลมแรงมากๆ ไม่สามารถกางเต๊นท์ด้านนอกได้เลย

ต้องเข้าไปในอาคาร ฝนก็เริ่มสาดเข้ามาด้านใน 

แต่ก็ยังดีกว่าข้างนอกที่ไม่มีอะไรบังเลยแน่ๆ

แน่นอน ว่ามันหนาวมาก และทุกคนเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน

แต่กระเป๋าผม เต๊นท์ผม อยู่ที่รถอีกคัน

ตอนนี้ได้แต่ทำกับข้าวกินแก้หิวไปก่อน

กินเสร็จ ก็เริ่มเข้าไปนอนกัน เหลือแค่คนที่ยัง

ไม่ได้สัมภาระ ก็ต้องไปหาถ่านมาจุด

ผิงไฟเพื่อให้คลายหนาว

ตอนนั้นมีพี่ชาวพม่าเดินเข้ามา 

ถามหาอาหารว่าพอมีอาหารอะไรบ้างมั๊ย

ผมรีบไปหยิบอาหาร ที่ผมทำไว้ เอามาให้พี่เขา

รู้เรยว่าพี่เค้าคงจะหิวมาก  เราให้กับข้าวพี่เค้าจนหมด

คือพี่อยากกินเท่าไหร่ กินไปเลย 

ตอนนั้นเป็นเวลา 5 ทุ่มกว่า 

รถสัมภาระก็มาถึง ตอนนั้นดีใจมาก 

แต่พอเปิดกระเป๋ามาปุ๊ป  ทุกสิ่งทุกอย่างเปียกทั้งหมด

ไม่มีอะไรที่แห้งเลย แม้แต่ถุงนอน

สรุปคืนนั้นผมนอน ชุดเดิม ชุดที่ตากฝนนั่นแหละ

เพราะมันเริ่มแห้งแล้ว แต่ชุดที่อยู่ในกระเป๋าทั้งหมด

เปียก  และที่สำคัญไม่มีอะไรที่ปูนอนได้เลย

แล้วพื้นปูนมันเย็นมาก เย็นจะนนอนไม่หลับ

หนาวมาก แม้จะอยู่ในเต๊นท์ที่กันลม

จากนั้นมีพี่ๆขับ เอ็นดูโร ขึ้นมา แล้วเข้ามากางเต๊นท์

ที่เดียวกับเรา แล้วมีรถที่ขับตกเขาไป 1 คัน

แต่ดูแล้วพวกกลุ่มพี่ๆเค้าโหดเอาเรื่อง

หมายถึงขับกันโหดเอาเรื่อง 

เพราะพี่เค้าเป็นกลุ่มที่เข้าแข่งระดับประเทศด้วย

ที่สุดแล้วคืนนี้ ก็ต้องนอนทั้งเย็นๆแบบนั้นแหละ

16.06.19

เช้าวันนี้ตื่นตั้งแต่ตี 5 คือ นอนไม่หลับเรยเมื่อคืน

ฝนตกทั้งคืน ทั้งลมทั้งฝน 

ถ้าไม่มีอาคารบังลม อาจมีตายได้ เพราาะอุปกรณ์ไม่พร้อม

อย่างแรง ตื่นมาเช้านี้ ก็ได้แต่ต้มน้ำ

กินมาม่ากัน กินง่ายๆ

ตอนแรกทุกคนหวังว่า เช้าวันนี้ ท้องฟ้าจะแจ่มใส

ก็จะเดินไปจุดที่เห็นวิว ภูเขาแบบ 360 องศา

เหมือนที่ทุกคนตั้งใจจะมา

แต่พอเช้านี้มาถึง ความหวังเราเริ่มริบหรี่

คืออากาศปิดสุดๆ มีลมและฝนตลอดเวลา

และหมอกก็เยอะมาก

จนตอนนี้ เราปรึกษากันว่าจะขึ้นไปบนพระธาตกันก่อน

พอเดินขึ้นไปบนพระธาต โอ้โหลมนี่แรงแบบ สุดๆ

อากาศแย่มากๆ ไม่ต้องหวังแล้วว่าจะเห็นอะไร

ทำให้ในทริปนี้ เราขึ้นมาแทบเป้นแทบตาย

แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย

ที่ซวยไปกว่านั้นคือรถ เหลือแค่ 3 คัน

และ 1 ใน 3 คัน ยางแบน

ทำให้รถใช้ได้เหลือแค่ 2 คัน 

ตอนนี้ไม่มีใครที่จะต้องการไปดูวิวอีกแล้ว

ตอนนี้ทุกคนต้องการลงจากเขาลูกนี้

ก็เลยเดินไปถามลุงจ่าว่าเราจะลงกันยังไง

คำตอบคือ ต้องเดินลง เพราะอันตราย

ทั้งชันและลื่น ก็เลยให้ผู้หญิงไปนั่งรถด้านหน้า

แล้วผู้ชาย ก็ใช้วิธีเดินลงเขาเอา

เราเดินกันเป็น 10 กิโล เดินบ้างขึ้นรถบ้าง

รถคันไหนรับก็ขึ้นรถ ไม่รับก็เดินไปเรื่อยๆ

แวะถ่ายรูปบ้าง

แล้วเดินอยู่ดีๆก็เดินไปเจอ ทหารพรานของพม่า

ถือปืนลาดตระเวนอยู่  ตกใจก็ตกใจ

จะบอกว่าเราเดินลงเขามาจากมูละอิ เขาก็ฟังไม่รุเรื่อง

แต่สรุปคือ เขาใจดีมาก แบ่งถั่วเรากินด้วย

เห็นเขากะลังเก็บกล้วยไม้ป่า ไปขายมั๊ง

เราก็เลยโล่งอกไป

จากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆ บางช่วงรถขับผ่านมา

ก็ขึ้นรถ  แล้วช่วงจังหวะลงเขา

รถมันลื่นมาก จนรถส่ายไปชนต้นไม้

ตอนนั้นตกใจก็ตกใจ แต่ดีที่รถไม่เป็นไรมาก

จนมาถึงข้างล่างจุดที่รอรถเมื่อวานนี้

แล้วก็ขึ้นรถต่อไป กลับหมูบ้าน 

ระหว่างเดินทาง ก็ไปซื้อเบียร์ในหมู่บ้าน

เบียร์ช้างกระป๋องละ 20 บาท ถูกมาก อีเหี้ย

ซื้อมา 20 กระป๋อง  ระยะทาง 10 โล กินกัน 4 คน

หมดระหว่างทางเรยจร้า

มาถึงหมู่บ้าน ลุงจ่าเอาเบียร์ลีโอมาเลี้ยงอีก 

ซัดไปอีก 2 กระป๋อง จากนั้น พูดคุย

และถ่ายรูปก่อนจะร่ำลา ตอนนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็น

รถตู้ที่เช่าไว้ก็มารอรับเรากลับกรุงเทพอยู่แล้ว

พอขึ้นรถกันไม่นาน ก็หลับกันเนื่องจากความเพลีย

แล้วก็แวะกินเตี๋ยวกันระหว่างทางด้วย

โดยค่าใช้จ่ายเฉลี่ย ตกคนละ 2200 แค่นั้นเอง 

ทั้งทริป และผมก็กลับมาถึงห้อง เป็นเวลาตี 3 

ก่อนที่พรุ่งนี้เช้า ผมจะต้องไปทำงาน ตอน7 โมงเช้า

ก็เป็น 2 วันที่ โคตรโหด ในการออกไปใช้ชีวิต

เอาล่ะ ถึงแม้ครั้งนี้จะผิดหวังเรื่องจุดหมายปลายทาง

แต่ระหว่างทางยอมรับเลย ว่ามันโคตรดี